شکوه حضور اندیمشک در استقبال از ضریح امام حسین علیه السلام
دوشنبه, ۱۳ بهمن ۱۳۹۳، ۰۲:۲۶ ب.ظ
پراکنده گویی های ۵ کیلومتری دوکوهه
علی ولی الله
بایگانی
- بهمن ۱۳۹۵ (۱)
- دی ۱۳۹۵ (۳)
- آذر ۱۳۹۵ (۴)
- آبان ۱۳۹۵ (۱)
- مهر ۱۳۹۵ (۴)
- شهریور ۱۳۹۵ (۱)
- مرداد ۱۳۹۵ (۱)
- تیر ۱۳۹۵ (۲)
- خرداد ۱۳۹۵ (۲)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۱)
- فروردين ۱۳۹۵ (۵)
- اسفند ۱۳۹۴ (۷)
- بهمن ۱۳۹۴ (۸)
- دی ۱۳۹۴ (۵)
- آذر ۱۳۹۴ (۵)
- آبان ۱۳۹۴ (۴)
- مهر ۱۳۹۴ (۶)
- شهریور ۱۳۹۴ (۳)
- مرداد ۱۳۹۴ (۱۴)
- تیر ۱۳۹۴ (۱۰)
- ارديبهشت ۱۳۹۴ (۸)
- فروردين ۱۳۹۴ (۱)
- اسفند ۱۳۹۳ (۴)
- بهمن ۱۳۹۳ (۱۴)
- دی ۱۳۹۳ (۱۰)
- تیر ۱۳۹۳ (۲)
- خرداد ۱۳۹۳ (۴)
- ارديبهشت ۱۳۹۳ (۷)
- فروردين ۱۳۹۳ (۲۳)
- اسفند ۱۳۹۲ (۵)
- بهمن ۱۳۹۲ (۱۰)
- آذر ۱۳۹۲ (۳)
آخرین مطالب
- ۹۵/۱۱/۲۲سیرک
- ۹۵/۱۰/۱۴اکران بوستان قرآن شماره 1
- ۹۵/۱۰/۰۴یلدا
- ۹۵/۰۹/۱۹سه اکران در یک روز
- ۹۵/۰۹/۱۴انار
- ۹۵/۰۹/۰۷پراکنده هایى از سفر اربعین 95
- ۹۵/۰۹/۰۷اصحاب خراسانى
- ۹۵/۰۸/۰۳روضه بیابان
- ۹۵/۰۷/۰۹دغدغه نامیرا
انتقاد
اگر انتقاد دیگران تو را ناراحت و متشنّج و مکدّر ساخت پس آن انتقاد واقعیّت دارد.
این نخستین اصل معرفت دینی و تربیتی است . آنکه عموماً ناراحت است آدمی
ظالم و جاھل و آلوده است و علاجی جز معرفت نفس و تزکیۀ نفس ندارد . آنکه
ھر عیبی را در دیگران دقیقاً در خودش ھم نمی بیند از اصل و اساس دین و معرفت
و تربیت و ھدایت غافل است .
انتقاد به دیگران وقتی دلنشین و سازنده است و ایجاد محبّت می کند که ھمان
عیب در انتقاد کننده وجود نداشته باشد و فقط در چنین وضعی است که دین و
دوستی توسعه می یابد و انتقاد پذیری ممکن می شود و موجب کینه نمی گردد.
انتقادی که کینه پدید می آورد نیّتش تحقیر و سلطه گری است و نه دین و دوستی .
انسان در حال انتقاد از دیگران اگر باطناً شرمنده نباشد قصدش اصلاح دیگران نیست
بلکه تحقیر دیگران است . محسنات دیگران را تصدیق کن تا به آن برسی.
از کتاب " خاطرات حواس " استاد علی اکبر خانجانی ص 97